به نام خدا
لیلا
محمد در حالیکه لباس نظامی اش را می پوشد و ساک جبهه اش را می بندد نگاهی از روی مهر به تو می اندازد و زیر لب چیزی می گوید .
برای اینکه زمزمه زیر لبش را بدانی می پرسی .
- محمد ، چیزی گفتی ؟!
- نه می گم از اینکه این دفعه هم نتونستم یه دکتر درست و حسابی ببرمت ، شرمنده ام . می ترسم قول مرخصی بعدی رو بدم ولی بازم نتونم .
- خیالت راحت باشه ، من چیزیم نیست . تو مواظب خودت باش .
- نسرین ، میگم کاش می شد یه سر در مدرسه لیلا می زدیم تا یک بار دیگه اونو ببینم .
- نه محمد ، لیلا صبح که فهمید می خوای بری ، با چشمهای اشکی و پف کرده فرستادمش ، اگه الان دوباره تو رو ببینه ، دیگه نمی تونم آرومش کنم . بهتره بری .
از چشمهای محمد پیداست که راضی نشده است ولی حرفت را گوش می کند . ساکش را بر می دارد پوتین هایش را می پوشد و آماده رفتن می شود .
ادامه مطلب...
برچسب‌ها: لیلااحمد یوسفینسرینمحمدبروجردخیابان رودکیدبستان استثناییخیابان صفا
