از خون سرخ‌تر است بهای شیعه بودن.
بهای شیعه بودن گاهی فرو رفتن است، گاهی طرد شدن است. گاهی تنها بودن است. گاهی در اشک خفتن است. گاهی انگ خوردن است. انگ تحجر، انگ واپس گرایی. بهای شیعه بودن صبر کردن است بر مصائب بر آشوب‌ها بر شوریدن‌ها.
گاهی می‌شنوی، کسی دم از انتظار می‌زند اما به دروغ! دیگران دروغ او را به پای شیعه بودن تو می‌گذارند. چنین بغضی ترکیدن بهای شیعه بودن است.
گاهی حجاب برایت آوار ناسزا می شود، گاهی نماز در دل بی‌نمازان، سنگ‌باران تمسخر می شود، گاهی نخوردن هرآن‌چه دیگران می خورند قهقهه می شود، گاهی سینه‌زدن در محرم جرم محسوب می‌شود، گاهی …
از امام زمان که بگوئی به تو مشکوک می‌شوند، گاهی به جرم نبودن آقایت به تو مظنون می‌شوند…
گاهی انتظارت را به سخره می‌گیرند، گاهی روضه‌ات را به بازی می‌گیرند…
گاهی توسلت را شرک می‌گمارند، گاهی محبتت را کفر می‌خوانند، و هزار گاهی که گاه‌گاه به تنگنایت می‌کشند…
و امان از روزگاری که نه گاهی بلکه همیشه به هیچ جایی و هیچ کسی وصل نباشی…
ای کاش فقط خون بود، بهای شیعه بودن…

علی مهدوی

“من هم شیعه هستم”

با تشکر از سایت غریب مادر 

حضرت امام علی بن محمد الهادی علیه السلام در نیمه ذیحجه سال 212 هجری در “صریا “، منطقه ای واقع در 6 کیلومتری مدینه متولد شد. نام مبارک ایشان “علی”، کنیه اش “ابوالحسن” و القاب آن بزرگوار : نجیب، مرتضی، هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، مؤتمن، طیب  و عسکری می باشد که مشهورتر از همه “هادی” و “نقی” است.

پدر گرامی آن حضرت، امام جواد علیه السلام و مادر ایشان بانوی گرانقدر و با فضیلتی به نام “سمانه مغربیه” است. محمد بن فرج می گوید:

“ابوجعفر ، محمد بن علی علیه السلام مرا خواست و فرمود: کاروانی از را ه می رسد که برده فروشی در میان آن است و کنیزانی همراه خود دارد.  سپس هفتاد دینار به من داد و امر کرد با آن کنیزی را با مشخصاتی که داد، بخرم. من ماموریت را انجام دادم. این کنیز همان مادر امام هادی علیه السلام است.

قدر و منزلت این بانوی گرامی بدان پایه بود که امام هادی علیه السلام درباره اش فرمود : «مادرم عارف به حق من و اهل بهشت است. شیطان سرکش به او نزدیک نمی شود، خداوند حافظ و نگهبان اوست و او در زمره مادران صدیق و صالحان قرار دارد.» (1)

عبادت امام

امام هادی علیه السلام شب هنگام به پروردگارش روی می آورد و شب را با حالت خضوع به رکوع و سجده سپری می کرد و بین پیشانی نورانی اش و زمین، جز سنگ ریزه و خاک حایلی وجود نداشت. پارسایی و انس با پروردگار، آن چنان نمودی در زندگی امام داشت که در مقام بیان برجستگی و صفات والای آن گرامی به ذکر این ویژگی پرداخته اند.

ابن کثیر می نویسد: او عابدی  وارسته و زاهد بود. ایشان کمر همت به عبادت بسته، فقیه و پیشوا بود.

ابن عباد حنبلی نیز می گوید: کان فقیها، اماماً ، متعبدا. (2)

ادامه مطلب...